Σιωπη = Αποφυγη ;

Kiki's mood : complicated

Αγαπητο μου blog, αγαπητε μου Μ.Ο.Τ.Β.,

επεστρεψα δριμυτερη μετα το προσφατο μου post για να θεσω νεα ερωτηματα, σκεψεις και αποριες και για να σας βαλω παλι στην διαδικασια να μου δωσετε απαντησεις και αποψεις.


σιωπή η [siopí] : η κατάσταση εκείνου που δε μιλά, δεν απαντά και γενικά δεν εκφράζει τις σκέψεις του ή τα συναισθήματά του


Τι,ομως, πραγματικα εκφραζουμε με την σιωπη μας ; Ειναι γνωστο βεβαια το "η σιωπη μου προς απαντηση σου" και το "η σιωπη ειναι χρυσος" αλλα στην πραγματικοτητα τι ειναι;

Ειναι πολυ συχνο το φαινομενο να "κραταμε" το στομα μας κλειστο και να μην εκφραζουμε τα συναισθηματα μας.. Με αυτον τον τροπο πολλες φορες εχουμε και καποιες απωλειες... Χανουμε χρονο, χανουμε ευκαιριες, χανουμε καταστασεις, χανουμε την υπομονη μας κι αλλα πολλα...

Περα απο την αποφυγη εκφρασης των συναισθηματων μας, η σιωπη μπορει να δηλωνει και κρυφα παραπονα μεχρι και κρυφο πονο που απο φοβο ή ανασφαλεια δεν εξωτερικευουμε.. Σε ολους μπορει να εχει τυχει να εχουμε μια διαφορετικη αποψη για ενα θεμα ή ακομα κι εναν εκνευρισμο για μια κατασταση αλλα παρ' ολα αυτα να μην την μεταφερουμε στο κοινωνικο μας περιβαλλον..

Επιπλεον, η σιωπη μας μπορει να ειναι και ενα μερος αμυνας ή και καλυψης για το τι νιωθουμε σαν ανθρωποι.. Μπορει η σιωπη να καλυπτει την ντροπη μας ακομα και την ενοχη μας..

Υπαρχουν εκατονταδες λογοι που μπορουμε να παραμενουμε σιωπηλοι κι αλλοι τοσοι που μπορουν να μας πεισουν για το ακριβως αντιθετο...

Κι εδω τιθεται το ερωτημα..
"Η σιωπη αποτελει ειδος αποφυγης ή μηπως κατι το εντελως αντιθετο;"

Η προσωπικη μου αποψη ειναι καπου στο ενδιαμεσο...
Αρκετες φορες το οτι δεν μιλαμε δεν σημαινει πως δεν καταλαβαινουμε αλλα γινεται απολυτα συνειδητα και δικαιολογημενα.. Αντιθετως, σε πολλες στιγμες που κυριευομαστε απο σιωπη, απλα ειμαστε πισω απο αυτην κι αργα η γρηγορα καποιος θα μας αποκαλυψει..

Εγω κλεινω αυτο το post καπου εδω και με την ευχη

"Οταν η σιωπη ειναι αποφυγη να ειναι μονο για καλο κι οταν "σπαει" να εχει λογο.."

Make a wish...

Επιρροή...

Kiki's mood : wondered

Αγαπημένο μου blog και αγαπημενε μου M.Ο.Τ.Β.,

περασε η ωρα, το ραδιοφωνο παιζει σε αγαπημενη νυχτερινη εκπομπη της ερωτικης συχνοτητας, το κρυο σαν να πλαισιωνει το δωματιο σιγα-σιγα κι εμενα μου γενναται μια απορια...

Απορια που μπορεις να την πεις και εύλογη και παραλογη και αναπαντητη και πολυαπαντημενη...

Τα δεδομενα ειναι τα εξης :

• Αγαπη (καθε ειδους)
• Αμοιβαια ή μη
• Συναισθηματα ευχαριστα ή μη

Έχοντας, λοιπον, αυτα τα δεδομενα και τον εαυτο μας, αναρωτιεμαι...

Πως επηρεαζει ο τροπος που αγαπαμε καποιον για το πως αγαπαμε τον εαυτο μας ;

Κι αν τον επηρεαζει, που κατα προσωπικη μου αποψη τον επηρεαζει και οχι παντα θετικα, ποσο μπορει να μας "βλαψει" ;

Το να αγαπας καποιον/καποια δεν ειναι κακο.. ειναι ζωτικη αναγκη.. το να σε επηρεαζει ειναι και αυτο μεσα στο παιχνιδι.. το να σε πληγωνει, ομως, σε ποιους κανονες υπακουει ;

Αρα το προσωπικο μου συμπερασμα ειναι πως μας επηρεαζει..

Κλεινοντας και σκεφτομενη την ευχη αυτου του post καταληγω στο ...

"Ευχομαι οσο και να μας επηρεαζει, οσο και να μας πληγωνει, οσο και να "παιζουμε" με τους κανονες του παιχνιδιου αλλο τοσο και να το ζουμε!!! Αυτο αξιζει... "

Make a wish...

Για ένα αγόρι και ένα κορίτσι...

M.O.T.B.'s mood= thankful/sad

Αγαπημένο blog και Κική,

Πέρασε κι όλας ένας μήνας περίπου από το τελευταίο μου post, και ας είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα προσπαθήσω στο νέο έτος να αφιερώνω περρισσότερο χρόνο σε αυτό. Οι προσπάθειες μου να γράψω ήταν αρκετές, παρ’όλα αυτά, καμία δεν ήταν ολοκληρωμένη -φαινόταν δυνατά στην τελευταία τους γραμμή, θα έλεγες-.

Δεν το είχα ποτέ σκεφτεί όμως, πως ο λόγος που συνέβαινε, ήταν ότι δεν είχα ερεθίσματα.

Η παρακάτω ιστορία, είναι μια παραλλαγή μιας ιστορίας πραγματικής... ανθρώπινης..

Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν κόσμο ίδιο σαν και αυτόν που ζούμε τώρα, ήταν ένα νεαρό ζευγάρι, ένα νέο αγόρι και ένα νέο κορίτσι. Εάν τους έβλεπες απο μακρυά, θα έβλεπες απλά πώς δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα υπόλοιπα ζευγάρια της ηλικίας τους. Εάν τους γνώριζες απο κοντά, θα χαιρόσουν απλά που τους έβλεπες μαζί, ενώ θα έλεγες πως σε γενικές γραμμές, είναι ένα ταιριαστό ζευγάρι.

Και γιατί αυτοί οι ήρωες της ιστορίας, αναρωτιέμαι; Πού είναι το ενδιαφέρον που θα πρέπει να με κάνει να γράψω γι’αυτό; Ίσως θα έπρεπε να το ξεκινήσω διαφορετικά τελικά..

Κάποτε, στον ίδιο αυτό άδικο κόσμο, ήταν ένα νέο κορίτσι. Το κορίτσι αυτό, όποιος το γνώριζε, θα καταλάβαινε αμέσως πως σφύζει απο ζωή. Τα καστανοπράσινα μάτια της φανέρωναν την ανάγκη της να δεί περισσότερα απο αυτόν τον κόσμο, ακόμα και αν ήξερε πόσο άδικα της φερόταν. Οι χαρακιές που φανέρωναν τα μάτια της, καθώς εκείνη κοιτούσε κατάματα το φως, ήταν οι πληγές που έμεναν απο την αδικία του. Παρ’όλα αυτά, το χαμόγελο έστεκε πάντα εκεί, στο πρόσωπό της.. σε στιγμές λύπης και χαράς..

Το κορίτσι αυτό, λάτρευε ένα αγόρι. Το αγόρι αυτό, όποιος το γνώριζε, θα καταλάβαινε αμέσως πως έκρυβε καλά μέσα του μεγάλη αγάπη. Ακόμα και αν αυτό μπορεί να ακούγεται περίεργο, ήταν η πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μπορούν να κρύβουν τόσο καλά μέσα τους την αγάπη. Παρ’όλα αυτα, τον πρόδιδαν τα φοβισμένα γαλανά του μάτια. Σε αντίθεση με την κοπέλα, τα δικά του μάτια δεν κουβαλούσαν τόσες χαρακιές. Γιατί ήξερε καλά πως να τα κρύβει τις δύσκολες στιγμές.




Τα δύο αυτά παιδιά, ήταν ο ένας για τον άλλον... Ακόμα και αν οι τριγύρω τους, ή ακόμα και οι ίδιοι μερικές φορές, δεν το καταλάβαιναν. Πολλές φορές, αναγκαστικά λόγω συνθηκών, δεν πέρναγαν πολύ χρόνο μαζί. Και ενώ λόγω αυτού, το λογικό αποτέλεσμα ήταν να ξεχνούν την αίσθηση του να είναι μαζί, κατάφερναν στο τέλος και επανέφεραν την ισορροπία μεταξύ τους. Και δεν ήταν εύκολο και για τους δύο..

Σε μία απο αυτές τις δύσκολες συνθήκες, τα δύο αυτά παιδιά δοκιμάστηκαν. Έπρεπε, λόγω υποχρεώσεων και των δύο, να περάσουν κάποιο χρονικό διάστημα χώρια. Επικοινωνούσαν τακτικά ο ένας με τον άλλον, ενώ ανέφεραν και οι δύο τη φράση: «όταν θα σε δώ...», για να συγκρατούν την αίσθηση του ότι είναι μαζί. Το κακό όμως ήταν πως αυτό λειτούργησε αντιφατικά ανάμεσά τους, κάνοντάς τους να θεωρούν τον εαυτό τους δεδομένο. Και ως επακόλουθο, να γίνονται πιο ευάλωτοι στον κόσμο και αυτό που προσέφερε. Ευάλωτοι προς τους έξω, τους τριγύρω.

Η κοπέλα, λόγω της ανάγκης της να δει περισσότερα απο τον κόσμο, έπιασε τον εαυτό της πολλές φορές να δελεάζεται από αυτό που άλλοι της έταζαν. Την εξίταρε να παίζει το παιχνίδι αυτό, να νιώθει πως παίζει με τη φωτιά, το απαγορευμένο. Και με αυτόν τον τρόπο να επιβεβαιώνει ότι ζεί.

Το αγόρι απο την άλλη πλευρά, ήξερε πως η αγάπη που έκρυβε, ήταν μόνο για αυτό το κορίτσι και κανένα άλλο. Παρ’όλα αυτά, δεν θεώρησε αναγκαίο πως έπρεπε να κάνει κάτι για να το δείξει. Και αυτό, χωρίς να το καταλάβει, επέτρεπε στην κοπέλα να φύγει πιο μακρυά. Γιατί, μέσα στις αμφιβολίες της, δεν είχε κάτι να «πιαστεί», κάτι να παλέψει γι’αυτό.

Η κοπέλα τελικά παραστράτησε. Το αγόρι το έμαθε. Και η ρίξη ήρθε. Και ήταν τόσο άδικο.

Στο σημείο αυτό, διακόπτω και πάλι την ιστορία μου..
Για δύο πολύ σημαντικούς λόγους:

• Δεν έχω το θάρρος και την δίκαιη άποψη να κρίνω το τέλος. Ταιριάζει πολύ σε ένα δικό μου προσωπικό βίωμα, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Παρ’όλα αυτά, δεν θα ήμουν ποτέ αντικειμενικός.

• Θα καλέσω για άλλη μια φορά εσάς να δώσετε το τέλος. Για να μπείτε λίγο «στα παπούτσια» των δύο ηρώων και να το επιβεβαιώσετε με την απάντησή σας. Η ιστορία αυτή έχει λίγα στοιχεία για να βασιστείτε πάνω, το ξέρω. Η απάντησή σας είναι αυτή που θα δώσει και το βάρος της ιστορίας. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι.

Make a wish…