Kiki's mood : wondered
Αγαπημένο μου blog και αγαπημενε μου M.Ο.Τ.Β.,
περασε η ωρα, το ραδιοφωνο παιζει σε αγαπημενη νυχτερινη εκπομπη της ερωτικης συχνοτητας, το κρυο σαν να πλαισιωνει το δωματιο σιγα-σιγα κι εμενα μου γενναται μια απορια...
Απορια που μπορεις να την πεις και εύλογη και παραλογη και αναπαντητη και πολυαπαντημενη...
Τα δεδομενα ειναι τα εξης :
- Αγαπη (καθε ειδους)
- Αμοιβαια ή μη
- Συναισθηματα ευχαριστα ή μη
Πως επηρεαζει ο τροπος που αγαπαμε καποιον για το πως αγαπαμε τον εαυτο μας ;
Κι αν τον επηρεαζει, που κατα προσωπικη μου αποψη τον επηρεαζει και οχι παντα θετικα, ποσο μπορει να μας "βλαψει" ;
Το να αγαπας καποιον/καποια δεν ειναι κακο.. ειναι ζωτικη αναγκη.. το να σε επηρεαζει ειναι και αυτο μεσα στο παιχνιδι.. το να σε πληγωνει, ομως, σε ποιους κανονες υπακουει ;
Αρα το προσωπικο μου συμπερασμα ειναι πως μας επηρεαζει..
Κλεινοντας και σκεφτομενη την ευχη αυτου του post καταληγω στο ...
"Ευχομαι οσο και να μας επηρεαζει, οσο και να μας πληγωνει, οσο και να "παιζουμε" με τους κανονες του παιχνιδιου αλλο τοσο και να το ζουμε!!! Αυτο αξιζει... "
8 Comments:
Θέμα μεγάλο προς συζήτηση.
Κάτι μου λέει πως εγώ θα τσακωθώ μέσα από αυτό το post. Αλλά ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο σκέψης, λογικής...
Το να αγαπάς τον εαυτό σου μέσα απο κάποιον άλλον, είναι ψευδαίσθηση. Αφιερώνεις το είναι σου και το κάνεις κομμάτι του αναπόσπαστο.
Ρώτησες τον εαυτό σου αν θα αντέξει όταν αυτός ο άνθρωπος φύγει; Και το κομμάτι που χάρισες μένει μόνο του; Εκεί υπάρχει η πρώτη πληγή.
Ευχαριστώ co-writter. Που θέτεις τέτοια θέματα στο τραπέζι προς συζήτηση.
P.S.: Κόψε τα ερτζιανά του ερωτικού σταθμού. Δεν φέρνουν σε καλοοοοοοό!
Αρχικά, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς πως ο τρόπος που αγαπάει τον εαυτό του, επηρεάζει τον τρόπο που αγαπάει τον άλλον...
Πόσο ο εγωισμός, η αυτοπεποίθηση ή η έλλειψή της μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο εκφράζουμε τα συναισθήματά μας?
Για μένα, λοιπόν, αφού πρώτα αγαπήσουμε τον εαυτό μας, θα πρέπει να αγαπήσουμε και τον άλλο σαν να είναι ο εαυτός μας..
Ίσως τότε μόνο να καταφέρουμε να αισθανθούμε το περιβόητο " άλλο μισό" γιατί, ουσιαστικά, θα είναι μια συνέχεια της αγάπης του εαυτού μας...
Καλημέρα Κική.
Διάβασα το θέμα που άνοιξες και το βρήκα ενδιαφέρον. Καταρχήν μπράβο σου, που αν και μόλις 22 ετών, προβληματίζεσαι έντονα για ένα ζήτημα το οποίο πιθανότατα να μην προβληματίζει στην ίδια ένταση και στον ίδιο βαθμό άλλα παιδιά της ηλικίας σου.
Ας τοποθετηθώ λοιπόν.
Το ερώτημα που θέτεις στο τραπέζι είναι πώς επηρεάζει ο τρόπος που αγαπάμε κάποιον, το πώς αγαπάμε τον εαυτό μας. Ήδη με τον τρόπο που το διατύπωσες, ίσως το έκανες και ασυνείδητα, θέτεις τη σωστή αφετηρία για να απαντηθεί το ερώτημα. Δεν ρώτησες το πώς επηρεάζει το ότι αγαπάμε κάποιον το πώς αγαπάμε εμάς, αλλά το πώς επηρεάζει ο τρόπος που αγαπάμε κάποιον το πώς αγαπάμε εμάς. Δέχεσαι λοιπόν εξ ορισμού πως υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι και είδη αγάπης. Και πολύ καλά κάνεις.
Ας απαντήσω τώρα με βάση τα δικά μου πιστεύω, αν και θα ήθελα στο τέλος να μου επιτρέψεις να κάνω κάποιο σχόλιο για τη δική σου τοποθέτηση επίσης, μιας και με άγγιξε ένα σημείο της. Αλλά θα πω πρώτα τη δική μου γνώμη στο θέμα. Τι σημαίνει αγάπη? Αγάπη για εμένα είναι μία και μόνο λέξηΜονάδα. Αγάπη σημαίνει να είσαι παράλληλα με αυτό που είσαι εσύ, αυτό που αγαπάς. Να πονάς όταν πονάει. Να πετάς όταν πετάει. Να γελάς όταν γελάει. Και να τρέμεις όταν τρέμει. Και όλο αυτό να συμβαίνει σαν κάτι φυσικό. Σαν η φύση να έχει φτιάξει έναν νέο κανόνα λειτουργίας ενός οργανισμού. Να μην το καταλαβαίνεις όταν γίνεται. Απλά να γίνεται. Ασυναίσθητα. Αλλά και ανεξάρτητα Κική. Η αγάπη είναι κάτι που νιώθει ένας για δύο. Αν το νιώθει ή όχι και ο άλλος, είναι αδιάφορο. Το πώς βιώνει την αγάπη ο άλλος είναι αδιάφορο. Καθένας αγαπάει χωρίς προϋποθέσεις. Αν η αγάπη συμπίπτει ή όχι, δεν είναι της παρούσης.
Οπότε με δεδομένο πως αγαπάμε, ανεξαρτήτως του αν η αγάπη είναι αμοιβαία ή όχι, του τι περιλαμβάνει κλπ, αυτό επηρεάζει το πώς αγαπάμε τον εαυτό μας? Η απάντηση για εμένα είναι σαφέστατη. Ναι. Πρώτα θα πω το γιατί και μετά θα πω το αν συμβαίνει καλώς ή κακώς, πάντα κατά την άποψή μου. Επηρεάζει τον εαυτό μας γιατί όπως είπα για εμένα η αγάπη είναι μονάδα. Όταν αγαπάς τον άλλον όπως περιέγραψα, είναι αδύνατο να μην επηρεάσει ο τρόπος που τον αγαπάς, την αγάπη στον εαυτό σου. Θα σε προσέξεις πιο πολύ, θα αγαπήσεις περισσότερο το χαρακτήρα σου, τα θετικά σου στοιχεία, τα καθημερινά σου ελαττώματα, το σώμα σου, τις ατέλειές σου. Γιατί? Γιατί έχεις μάθει να αγαπάς και αντίστοιχα όλα τα δικά του σημεία. Ξέρεις απ’έξω κάθε μορφασμό του προσώπου του, ανυπομονείς να δεις κάθε ξεχωριστή αντίδρασή του, σου λείπει κάθε παραξενιά του κάθε φορά που είστε μακριά, συνδέεις τη σκέψη σου και την καθημερινότητά σου μαζί του. Ασυνείδητα. Αυτό δεν είναι το όμορφο? Ερχόμαστε όμως και στην αντίθετη περίπτωση. Τι γίνεται όταν η αγάπη δεν είναι αμοιβαία? Όταν η αγάπη πονάει? Όταν η αγάπη δε βιώνεται διμερώς ως αγάπη? Σημειωτέον, αυτή είναι και η συνηθέστερη ίσως περίπτωση Κική. Τι γίνεται τότε? Όταν νιώθεις να απορρίπτεσαι? Όταν νιώθεις πως κάνεις τα πάντα, αλλά πως δεν αξίζεις τίποτα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο? Όταν νιώθεις πως η καρδιά σου θα σπάσει γιατί δεν αντέχει άλλο να μαζεύει τόση αγάπη που δε διοχετεύεται πουθενά? Και θέλει να σπάσει. Και να χαθεί σε 1.000.000.000 κομματάκια στο σύμπαν και να λυτρωθείς. Τι γίνεται τότε? Δυστυχώς οι άνθρωποι τείνουμε να ξεσπάμε σε εμάς. Αρχίζουμε να μπαίνουμε σε μια διαδικασία αυτολησμονιάς. Μας πνίγει τόσο η ανεκπλήρωτη αγάπη, που ξεχνάμε τον εαυτό μας. Και γίνεται και αυτό ασυνείδητα. Όπως και τα όμορφα που ανέφερα παραπάνω. Τα άσχημα γίνονται ακόμα ευκολότερα. Ασυνείδητα πιάνεις τον εαυτό σου να έχει ανασφάλειες, να βουλιάζει σε σκοτάδια που διαρκούν ώρες, να πνίγεται ενώ αναπνέει, να ουρλιάζει ενώ δε βγαίνει κιχ από το στόμα του, να είναι εδώ αλλά να έχει φυλακιστεί εκεί, να δακρύζει ενώ πρέπει να χαμογελάσει, να αφήνεται ενώ πρέπει να πιαστεί. Και κάπου εκεί χάνεται το παιχνίδι. Χάνεις τον εαυτό σου. Χάνεις εσένα. Και αυτόματα χάνεται και η ‘’μονάδα’’. Ο εαυτός σου πια έχει γίνει ανίκανος να αγαπήσει τον ίδιο, πόσο μάλλον δύο. Και τότε ξεκινά η σύγχυση. Και ο προβληματισμός. Και το χάσιμο του χρόνου. Και χωρίς να το καταλάβεις Κική, ασυνείδητα πάλι, φεύγει η αγάπη. Πετάει. Έτσι απλά. Και εκεί είναι που θα με βρει αντίθετο το όλο ζήτημα του επηρεασμού.
Η αγάπη για εμένα δεν τίθεται υπό αιρέσεις και προϋποθέσεις. Και όπως είπα η αγάπη για τον άλλο επηρεάζει και την αγάπη που έχω στον εαυτό μου. ΑΛΛΑ… Οφείλουν να μπουν όρια στο ΠΩΣ θα επηρεαζόμαστε. Όταν είσαι ικανός Κική να αγαπήσεις τόσο και με τέτοιον τρόπο, και πίστεψέ με, ελάχιστοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να αγαπάνε και να αγαπιούνται έτσι, και δεν αμφιβάλλω πως ανήκεις σε αυτούς, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να έχεις πάντα στο νου σου ότι η μονάδα προϋποθέτει ισότητα. Αγαπάμε τον άλλον όπως εμάς, αλλά όχι πάνω από εμάς. Πολλές φορές ξέρεις μπαίνουμε στο τρυπάκι και ακούμε/λέμε μεγάλα λόγια τύπου σε έχω πιο ψηλά και από εμένα κλπ. Όχι Κική. Και το ίδιο με εμάς να έχουμε τον άλλον, είναι από μόνο του το μεγαλύτερο των επιτευγμάτων. Οφείλεις λοιπόν, όταν η αγάπη πρόκειται να σε πονέσει, να ξεκινήσεις να πονάς για δύο, αλλά να σεβαστείς την αγάπη που έχτισες για δύο. Είναι εγωιστικό να μας επηρεάζει αρνητικά κάτι τέτοιο αν το καλοσκεφτείς. Είναι σαν να λέμε, δεν απέδωσε η αγάπη και συνεπώς και εγώ δε θα αγαπώ τον εαυτό μου. Και ο εγωισμός δεν ταιριάζει με την αγάπη. Δεν υπάρχουν ούτε καν σε διπλανά λεξικά ως έννοιες. Γιατί? Γιατί είναι εγγυημένο, πως αν έχεις καταφέρει να αγαπήσεις τόσο, ώστε να εξαρτήσεις την αγάπη για τον εαυτό σου από την αγάπη για κάποιον άλλο, μια μέρα αυτή η αγάπη θα βρει τον σωστό παραλήπτη Κική. Οι άνθρωποι που θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, θα το πάθουν. Γιατί πρέπει. Και επειδή πρέπει, οφείλεις να αγαπάς και εσύ και εγώ και ο καθένας τους εαυτούς μας στα εύκολα, αλλά και στα δύσκολα.
Αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δε θα αγαπήσουμε ποτέ κάποιον άλλο.
Αν δεν αγαπήσουμε κανέναν άλλο πέραν του εαυτού μας, τότε απλά δεν έτυχε.
Αν τύχει όμως, και έχουμε μάθει να αγαπάμε τον εαυτό μας, τότε θα ξέρουμε ακριβώς σε τι βαθμό και από ποια αγάπη θα εξαρτήσουμε και την αγάπη σε εμάς.
Κική, επίτρεψέ μου να κάνω και ένα προσωπικό σχόλιο ως προς εσένα. Γιατί όλα όσα έλεγα παραπάνω ήταν η γνώμη μου, απλά χρησιμοποιούσα το β’ ενικό, μόνο και μόνο για να είναι πιο άμεσο το ύφος μου.
Νιώθω, μπορεί να κάνω και λάθος, πως αγαπάς/έχεις αγαπήσει, και πως έχεις εξαρτήσει την αγάπη στον εαυτό σου από την αγάπη σε κάποιον άλλο και πως πονάς. Αν και μόνο αν ισχύει αυτό, θα σε συμβούλευα, αν μπορώ να σε συμβουλεύσω κάτι φυσικά, γιατί και εγώ δεν απέχω πολύ από την ηλικία σου, να κλείσεις τα μάτια, να βάλεις το αγαπημένο σου τραγούδι και να κάνεις στον εαυτό σου μια ερώτηση μονάχα: ‘’Γιατί?’’, Γιατί αγάπησες/αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο? Εκεί είναι όλα Κική. Όλες οι απαντήσεις. Αν αξίζει, τι αξίζει, πόσο αξίζει, γιατί αξίζει. Αλλά να είσαι ειλικρινής μαζί σου. Να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να σκεφτείς το Γιατί. Ίσως να απομυθοποιήσεις πολλά και να λυτρωθείς. Ίσως να μπλέξεις περισσότερο. Ίσως να βρεις τη λύση. Αλλά το μυαλό μας παίζει πολλά παιχνίδια. Και οφείλουμε για μια φορά να το τιθασεύουμε. Και να μάθουμε να τα ζυγίζουμε όλα Κική. Σε αυτό το παιχνίδι όπως είπες και εσύ, που λέγεται ζωή, και είναι τόσο σύντομη παρτίδα, πρέπει να παίξουμε. Παίζεις για να νικήσεις Κική. Όχι για να χάσεις. Πόσο μάλλον εξαιτίας δικής σου λάθος ζαριάς. Το σύμπαν θα σου φυσήξει πολλές φορές το ζάρι ώστε να αλλάξει πορεία. Και τα νήματά σου θα θελήσουν πολλοί να τα κινήσουν. Γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Γουστάρει να αλληλοεπηρεάζεται. Αλλά την τελική ζαριά την έχεις εσύ.-
(Σε περίπτωση που πέφτω έξω στην εκτίμησή μου για το τι μου έβγαλε το κείμενό σου, τα παραπάνω είναι άκυρα ως συμβουλές σε εσένα, αλλά σε κάθε περίπτωση χρήσιμα).
Και επειδή αγάπη=ζωή, είτε είναι αμοιβαία, είτε όχι, γιατί το να αγαπάς είναι τόσο υπέροχο που δεν έχει να κάνει τόσο με την αποδοχή, όσο με το εφαλτήριο, ΕΥΧΟΜΑΙ, για να είμαι και στο κλίμα του blog, να καταλάβουμε όλοι πως όταν αγαπάμε, ήδη έχουμε καταφέρει να ζήσουμε, οπότε ήδη έχουμε μπει στο παιχνίδι της ζωής Κική! Ξέρεις τι είναι να παίζεις στο παιχνίδι αυτό? Άλλοι πεθαίνουν και δεν πρόλαβαν να βρουν θέση στο τραπέζι… Και να είμαστε ευγνώμονες που ο Θεός μας έδωσε την ικανότητα να αναπνέουμε τον αέρα για 2 Κική.. Και ας είναι για λίγο. Και ας είναι μονομερώς. Δεν έχει να κάνει. Και όλα αυτά στα λέει κάποιος του οποίου η ζαριά έχει παγώσει στον αέρα. Και περιμένει να ξεπαγώσει ώστε να πέσει το ζάρι. Αλλά νιώθω ζωντανός, γιατί ξέρω πως η ζαριά στο τέλος θα είναι δική μου. Τα φιλιά μου και τις καλημέρες μου.
Ζητώ συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου.
Και πάλι συγχαρητήρια για τον προβληματισμό που έθεσες και για το blog σας.
@M.O.T.B.
Δημάκο,ΠΟΤΕ δεν μπορείς να το σκεφτείς αυτό ακόμα κι αν ξέρεις πως θα συμβεί..Δεν μπορείς να βάλεις κανόνες στην καρδιά και στον τρόπο που αγαπάς..Είναι εκτός ελέγχου!
@ Ευτυχία
Ευτυχία,εσύ δίνεις μια άλλη όψη του νομίσματος που ομολογώ δεν είχα σκεφτεί..Δεν έχεις αδικο..Είναι ένα μέρος της επιρροής κι αυτό..Η συγκεκριμένη πλευρά της αγάππης μου δίνει λίγο την αίσθηση του να δω πρώτα τον εαυτό μου και μετά να μπω στην διαδικασία του να αγαπήσω...Είναι έτσι όμως η αγάπη ή είναι πιο ελεύθερη;
@Ανώνυμος
Νομίζω πως τα λόγια είναι περιττά μετά από όσα έγραψες..Έχεις δώσει την καλύτερη απάντηση στο ερώτημα, κατά προσωπική μου άποψη και χωρίς να θέλω να θίξω τις υπόλοιπες απόψεις που διατυπώθηκαν..
Όσο για την εκτίμησή σου και το σχόλιό σου προς εμένα είναι απόλυτα σωστές και σε ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!
Επέτρεψε μου να συμπληρώσω κάτι στο comment σου..Η ερμηνεία του όρου σ'αγαπώ σημαίνει μου αρκείς..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σας ευχαριστώ όλους για τα comments σας!!
Κική,
αφού συμφωνήσω απόλυτα με τα σχόλιά σου προς τους άλλους που τοποθετήθηκαν, ότι δηλαδή η καρδιά λειτουργεί ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ ΧΩΡΙΣ κανόνες και πως η αγάπη είναι και οφείλει να είναι πιο ελεύθερη, θα σου πω πως έδωσες έναν ακόμη όμορφο ορισμό της αγάπης. ''Μου αρκείς''. Ακριβώς. Μου αρκείς όπως είσαι, σε θαυμάζω όπως είσαι, δε θα προσπαθήσω ποτέ να σε αλλάξω, παρά μόνο να αλλάξω όσα σε χαλάνε, όσα σε πονάνε, όσα σε σκοτεινιάζουν. Και να σε βλέπω να ανεβαίνεις. Το τονίζω ξανά αυτό που είπες, είναι μεγάλη κουβέντα να σου αρκεί ο άλλος. Γιατί όλα ξεκινούν από τον θαυμασμό που σου δημιουργεί αυτό που είναι. Αγαπάμε κάποιον επειδή τον θαυμάζουμε. Δεν τον θαυμάζουμε επειδή τον αγαπάμε. Αν το καταλαβαίναμε όλοι αυτό, τότε ίσως να δίναμε και περισσότερες ευκαιρίες στους άλλους, με το να θυμόμαστε στις δύσκολες στιγμές τι αγαπήσαμε. Το λέω για να το ακούω και εγώ που δυστυχώς δεν είμαι των ευκαιριών.
Κάτι τελευταίο, αν και δε σε γνωρίζω, θα σου ακουγόταν too much να σου ζητήσω να μου ''υποσχεθείς'' πως θα προσπαθήσεις να εφαρμόσεις τουλάχιστον τη συμβουλή μου και να μου πεις πού σε έβγαλε? Η προσπάθεια είναι το παν και θα χαρώ πολύ να ακούσω κάποια μέρα, έστω και μετά από πολύ καιρό, πως κατέληξες κάπου, όπου και να είναι αυτό. Και πως ζεις, πως η ευχή σου πραγματοποιήθηκε. Εγώ θα παρακολουθώ με χαρά το blog. :)
Σε κάθε περίπτωση, σου εύχομαι τα καλύτερα. Να θυμάσαι Κική, άνθρωπος που είναι όσα είσαι, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Μονάχα να αρπάξει γερά το ''ζάρι''. Όλα τα άλλα είναι θέμα χρόνου. Φιλιά. ;-)
@Ανώνυμος
Σε ευχαριστώ και πάλι για τα καλά σου λόγια και τις υπέροχες ευχές σου...
Εύχομαι και σε σένα οτι καλύτερο και οτι πραγματικά αγαπάς να το έχεις..
Ελπίζω μέσα από τα υπόλοιπα post που θα ακολουθήσουν να μάθω την γνώμη σου και για άλλα θέματα..Επίσης, θα ήθελα να ξέρω και το ονομά σου απλά και μόνο για να γνωρίζω ποιός είναι ο/η "ανώνυμος" που απευθύνομαι!!
Να είσαι καλά και να περνάς υπέροχα!!!
Κική,
ίσως μάθεις το όνομά μου πιο σύντομα και με καλύτερο τρόπο, απ' ότι να στο αποκαλύψω εδώ.
Ποτέ δεν ξέρεις ;-)
Προς το παρόν, καληνύχτα και να προσέχεις τον εαυτό σου, όπως είπαμε :)
@Ανώνυμος
Εντάξει,λοιπόν!Δεχτό...
Να είσαι πάντα καλά!
Ευχαριστώ!
Post a Comment