Στιγμές...

M.O.T.B.'s mood=nostalgic


Αγαπημένο blog, αγαπημένη Κική,

Στα πρόθυρα του νέου έτους, αποχαιρετώ και αποφέρω φόρους τιμής στο παλιό έτος. Σκαλίζω το σακούλι μου με όλα όσα συμμάζεψα το 2008 και φέρνω στη θύμισή μου στιγμές. Στιγμές που πήγαν και χάραξαν κι άλλες γραμμές στο βράχο που απεικονίζει τον εαυτό μου. Και έδωσαν λίγο περισσότερο μορφή στο είναι μου.

Κάπου είχα διαβάσει πως ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τα όριά του εάν δεν δοκιμαστεί. Φέρνοντάς το σβούρες στο μυαλό μου, κατάλαβα πως κανείς δεν μπορεί να λέει πως ξέρει το ποιός είναι, πως ξέρει τον εαυτό του. Όλα είναι τόσο σχετικά τελικά. Οι συγκυρίες και η τύχη, - ίσως και κάποια ανώτερη δύναμη – αλλάζουν τόσο εύκολα τον τρόπο που αντιδρούμε και συμπεριφερόμαστε. Και αν όλα αυτά γίνουν βιώματα, διαμορφώνουν τον εαυτό σου, όπως και οι δικές μου στιγμές τον δικό μου εαυτό.

Παραγωγικά πια, τα θέλω και οι ανάγκες μας ακολουθούν την ρότα των βιωμάτων μας.

Ακουμπάω το σακούλι μου στο τραπέζι. Σαν να βάρυνε φέτος. Και είναι όλα τόσο μα τόσο μπερδεμένα μεταξύ τους. Στον πάτο του, όταν πια ξεκινούσε το νέο έτος, οι στιγμές είναι τόσο αμυδρές πια. Αλλά υπάρχουν ακόμα. Φαίνεται πως πρέπει να εχουν νόημα για έχουν μείνει εκεί, ακόμα και αν καταπλακώθηκαν στη συνέχεια απο άλλες.



Το 2008 ξεκίνησε τόσο ωραία θυμάμαι. Ήταν τότε που τα γέλια από μια όμορφη παρέα ήταν ακόμα δυνατά. Η εμπειρία του Παρισιού, του τέλους του ’07 και άλλα μικρά πράγματα, ένωσε τα γέλια και τους έδωσε μεγαλύτερη ένταση.. Σαν να ακούς μικρά παιδιά που γελάνε τόσο αθώα. Και να χαίρεσαι απλά να τα παρατηρείς. Αυτή η παρέα είναι δεμένη θα έλεγες. Είναι ο ένας για τον άλλον. Είναι ομάδα.

Συνεχίζοντας όλο και πιο μέσα στο 2008, βλέπω αλλαγές. Νέα δουλειά που μαζί της γεννά σιγά σιγά ένα νέο πρόσωπο. Ή καλύτερα, βλέπω έναν Δήμο που ζεί κάτι διαφορετικό. Και μαζί με αυτό, γνωρίζει όλο και περισσότερο το χαρακτήρα του. Το ποιός είναι. Μαζί με αυτό, βλέπω άγχος. Πολύ άγχος.

Η πρώτη σοβαρή δουλειά. Η πρώτη δημιουργική δουλειά.

Το κακό είναι ότι μαζί με αυτό βλέπω και φθορά. Κούραση ψυχολογική και σωματική. Οι μηχανές άναψαν στο full για κάποιο λόγο, και πολλές φορές δεν λειτουργούν σωστά. Βλέπω λάθη, βλέπω απογοήτευση.

Μαζί με αυτά, βλέπω το πρώτο σοβαρό τρακάρισμα με άλλο αμάξι. Βιώνω ξανά το φόβο του ότι κάποιος μπορεί να έχει τραυματιστεί. Το συναίσθημα του ότι είσαι υπεύθυνος όταν οδηγείς, όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για τους συνεπιβάτες σου. Ανθρώπους που δεν θα άφηνες να συμβεί κακό αλλά παρ’ όλα αυτά δεν το συνέδεσες ποτέ με την απερίσκεπτη οδήγηση.

Είναι βαρύ το σακούλι τελικά. Και δεν έχω φτάσει ούτε στα μισά...

Το καλοκαίρι του 08 ήταν για άλλη μια φορά κάτι όμορφο, ξέγνοιαστο. Παράλληλα, ήταν και κάτι που έφερε την αλλαγή. Όχι επειδή ήταν σταθμός και άλλαξα τρένο. Απλά ήταν καιρός. Ίσως να έπρεπε να γίνει και νωρίτερα. Τόσο άντεξε όμως..

Ξεχωρίζοντας στιγμές, θα έχω πάντα στο νου μου το αυγουστιάτικο μπαλκόνι, το χάραμα, το κρασί και τις συζητήσεις. Όμορφες στιγμες.. Ευχαριστώ.

Το φθινόπωρο ήταν μια συνέχεια στις ίδιες γραμμές. Ήταν και μια περίοδος αρκετά δυνατή, ψάχνοντας να βρώ την δική μου ηρεμία. Απλά για να μείνω εκεί. Στην αναζήτηση δεν είναι όλα γνώριμα. Και έγιναν και λάθη. Απλά για να μαθαίνεις. Χρειάζονται και αυτά τελικά..

Οι στιγμές τώρα πιά είναι πιό έντονες.. Πιό δυνατές.. Λες και συνέβησαν πριν λίγες μέρες. Μέσα σε αυτές ξεχωρίζω τα σκασιαρχεία και τα ανήσυχα βράδυα. Ψάχνοντας την ηρεμία, είδα ζωή.

Φτάνοντας να έχω ξεκαθαρίσει το σακούλι, βλέπω τελικά περισσότερες στιγμές. Ο εαυτός μου ξεχώρισε πολλά απο αυτά που είδε και τα κράτησε. Δεν τον κατηγορώ. Δεν έχει άδικο.

Το μόνο άσχημο είναι ότι όλες αυτές είναι νοπές. Σαν να πονάνε όμορφα καθώς ακόμα με χαράζουν και μου δίνουν σχήμα. Ξεχωρίζω τόσες πολλές απο αυτές καθώς τις φέρνω μπροστά μου.. Και φοβάμαι στην σκέψη πως θα χαθούν καθώς θα φέρει το νέο έτος καινούριες στιγμές.

Αναφέρω μόνο 3. Τη νύχτα του ΣΕΦ σαν την πιό ειλικρινή στιγμή της ζωής μου σε άτομα που ευχάριστω το Θεό που υπάρχουν. Τον καφέ το μεσημέρι που φοβόμουν τόσο πολύ να εμφανιστώ αλλά το έκανα. Το ραδιόφωνο, τα ποτήρια μισογεμάτα με κρασί και η αγκαλιά.

Δακρύζω.. Ελπίζω να είναι για καλό..

Wish: Μακάρι όλοι σας να έχετε βιώματα. Να αποδεικνύετε στους γύρω σας ότι ζείτε και το νιώθετε. Το σακούλι στο τέλος κάθε έτους να γίνεται όλο και πιο βαρύ..

Make a wish...

Ένας χρόνος ακόμα... (Although it's still Christmas..)

Ένας χρόνος ακόμα... γεμάτος εμπειρίες...
Έτσι.. για να φέρουν μαζί και τη γνώση..

Ένας χρόνος ακόμα... γεμάτος χαρές και λύπες...
Έτσι... για να το ζείς με ένταση..

Ένας χρόνος ακόμα... γεμάτος αγάπη και απογοήτευση...
Έτσι... για να γίνεσαι όλο και πιό δυνατός...

Ένας χρόνος ακόμα...
Έτσι... για να γίνεσαι καλύτερος!

Να έχετε όλοι σας τα πιό όμορφα Χριστούγεννα :-)

Make a wish...

Πάει ο παλιός ο χρόνος...!!!

Kiki's mood : optimistic

Αγαπημένο μου blog και αγαπημένε μου Μ.Ο.Τ.Β.,
έφτασε παραμονή Χριστουγέννων και τα καλικατζαράκια όπου να ναι θα βγουν βόλτα...

Άλλος ένας χρόνος σε λίγες μέρες μας χαιρετά.. κι ένας άλλος περιμένει εκεί δίπλα να λάβει την σκυτάλη.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, συνήθως, όλοι μας κάνουμε ένα απολογισμό της χρονιάς που φεύγει..
Έκανα κι εγώ σαν άνθρωπος τον απολογισμό μου και με χαρά διαπίστωσα πως όλα πήγαν καλά!!

Ήταν μια χρονιά με πολλά "μαθήματα ζωής" που μέσα από πολλές καταστάσεις με έκανε πιο δυνατή και πιο σίγουρη!

Μετά τον απολογισμό, όμως, είναι καλό να βάζουμε και τους στόχους του καινούριου έτους.
Αυτούς δεν θα σας τους πω, μου αρκεί που τους έχω θέσει!!

Αυτό που έχω να σας πω είναι.. να σας ευχηθώ, όπως συνήθως κάνω μέσα από αυτό εδώ το blog..

"Εύχομαι σε όλους να είχατε ένα θαυμάσιο χρόνο και να έχετε έναν ακόμα καλύτερο, αισιόδοξο, υπέρλαμπρο, δημιουργικό, ευτυχισμένο και φυσικά υγιές 2009!!!"

Make a wish...

And a merry Christmas to you all...

M.O.T.B.'s mood=content

Sitting by the Christmas tree, Friday night, all home alone.. The joy and peace that this silence brings are kinda unique... kinda priceless. Like you are wishing no one should dare to brake it and this night should never end..

All those flashing Christmas lights are dazzling! Staring them for hours, trying to follow their lead.. Still so amazing this is...

Whine, accompanied with soft Christmas melodies maybe do the trick after all.. Turning this empty house into heaven..

It's Christmas again.. And I still can't believe how all this time passed by.. Am I feeling it's Christmas anyway? Am I celebrating this time of the year or simply wait until all this ends?

I am thinking about it again.. Damn! It's Christmas! Happiness, love, joy all over the world.. Maybe the only period of the year that it worths waiting for..

Something breaks the silence. Someone is ringing the bell..
Who is it...
It's company. The company I needed to close this beautiful night..
This is Christmas after all...

Make a wish...

Συγνώμη μικρέ Αλέξη... Αντίο...

M.O.T.B.'s mood= furious

Βράδυ Σαββάτου...
Ακούγεται σαν να περιμένεις να ακούσεις το γνωστό τραγούδι του Παπακωνσταντίνου...

Δεν είναι έτσι όμως...

Βράδυ Σαββάτου 6/12

Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ετών 16, πέφτει νεκρός στα σοκάκια των Εξαρχείων απο σφαίρα ειδικού φρουρού της αστυνομίας, ύστερα απο διαπληκτισμούς εκείνου και της παρέας του με τον ειδικό φρουρό και τον συνάδελφό του.

Τα Εξάρχεια κλονίζονται απο το περιστατικό, ενώ τα νέα ακούγονται για πρώτη φορά στα κανάλια όλης της χώρας. Οι πρώτες μικρές "εξεγέρσεις" των οργανωμένων αναρχικών λαμβάνουν χώρα στο κέντρο της Αθήνας. Η κυβέρνηση δέχεται τα πρώτα πυρά και προσπαθεί να δώσει πρόωρες εξηγήσεις. Δύο υπουργοί προσπαθούν μάταια να δηλώσουν παραίτηση.


Κυριακή 7/12

Το συμβάν συνεχίζει να ταξιδεύει στα σπίτια όλων των Ελλήνων και να παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Η κοινωνία σοκάρεται. Ένα μικρό παιδί, λόγω του ότι "αντιμίλησε" σε όργανο της αστυνομίας, λόγω του ότι ήρθε σε διαμάχη, δολοφονείται ακαριαία.

Κάτι φώναζε ότι το ποτήρι ξεχύλισε... Ότι η ντροπή έχει φτάσει στα όριά της...

Η κυβέρνηση λαμβάνει απαραίτητα μέτρα, ενώ απολογείται γραπτά στη μάνα που έχασε το παιδί της, λέγοντας πως οι υπαίτιοι θα πληρώσουν.. Στα κανάλια της χώρας, ακούγεται πως ο θάνατος αυτός είναι κάτι αδιανόητο και πως οι δύο δολοφόνοι θα έπρεπε να αντικρύσουν τις μέγιστες ποινές. Ο κόσμος ακούει συγκλονισμένος.

Είναι ήδη απόγευμα και μικρο-επεισόδια συμβαίνουν σε περιοχές της Αθήνας. Ανακοινώνονται συλλαλητήρια και διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της χώρας. Θέμα τους,ο θάνατος αυτού του παιδιού.

Αυτό δεν θα περνούσε έτσι...

Δευτέρα 8/12

Τα πρωϊνά δελτία ειδήσεων ανακοινώνουν ότι οι δύο αστυνομικοί οδηγούνται στον εισαγγελέα για να απαγγελθούν οι κατηγορίες. Ο μικρός Αλέξης, αποφασίζεται πως θα κηδευτεί και θα τιμηθεί την Τρίτη 9/12. Την ίδια στιγμή, σχολεία της χώρας βάζουν λουκέτο, ενώ οι μαθητές συγκεντρώνονται σε κέντρα πόλεων για να ξεκινήσουν τις διαδηλώσεις. Διαδηλώσεις που περιέχουν συνθήματα όπως: "Αλέξη ζείς, εσύ μας οδηγείς". Η μαζική συγκέντρωση μαθητών, φοιτητών και ανθρώπων που συμπονούν για τον θάνατο του μικρού παιδιού είναι συγκλονιστική.

Και όλα ξεκίνησαν..

Τα συλλαλητήρια φέρνουν την ένταση. Η ένταση φέρνει τα πρώτα σοβαρά επεισόδια. Η αστυνομία, αδρανής θεατής, προσπαθεί να περιορίσει τα περιστατικά με δακρυγόνα. Οποιαδήποτε ακραία συμεριφορά της μπορεί να έφερνε μεγαλύτερη συμπλοκή... Οργανωμένοι αναρχικοί, βρίσκουν διέξοδο μέσα απο τα συλλαλητήρια και επιτίθονται σε αστυνομικούς και καταστήματα των δρόμων. Ο κόσμος, και αυτός αγανακτισμένος, ακολουθεί. Παιδιά της ηλικάς του Αλέξη, μπλέκονται και αυτά σε εμπλοκές, πιστεύοντας πως έτσι θα αποδείξουν πως ο θάνατος του μικρού παιδιού ήταν, ακόμα και για εκείνα, σοβαρό πλήγμα.

Και δεν έπρεπε να περάσει έτσι.


Είναι βράδυ Δευτέρας και τα πάντα φλέγονται και καταστρέφονται.. Το πανεπιστήμιο Αθηνών, η Πατησίων, η Ερμού, το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Συντάγματος... Για όλο το βράδυ, εξελίσσεται ένας κλεφτοπόλεμος μεταξύ οργανωμένων διαδηλωτών και αστυνομίας. Η κυβέρνηση παρακολουθεί αμέτοχη, ενώ βγάζει πρόωρη ανακοίνωση για το ότι το βίος των ανθρώπων που καταστράφηκε απο τους διαδηλωτές θα αποκατασταθεί. Ακούγονται σενάρια κύρηξης της χώρας σε έκτακτη ανάγκη ενώ η εναλλακτική "λύση" της παρουσίας του στρατού, πέφτει στο τραπέζι των συζητήσεων. Η αντιπολίτευση, καθώς και τα υπόλοιπα κόμματα της βουλής ζητούν να αποδοθούν ευθύνες, να σταματήσουν τα επεισόδια και να η κυβέρνηση να παραιτηθεί.. Η αστυνομία έχει πιά εντολή για συλλήψεις.

Τρίτη 9/12

Ο απολογισμός των καταστροφών είναι τεράστιος, ενω μόλις έχει ξημερώσει Τρίτη.. Η μανία και το ξέσπασμα του κόσμου ήταν τόσο μεγάλο την προηγούμενη μέρα, που κατέληξε να πάρει διαστάσεις ανεπίτρεπτες. Άνθρωποι που ενώ ήταν με το μέρος των διαδηλωτών, δεν περίμεναν ότι θα έβλεπαν τις περιουσίες τους να χάνονται μέσα στις φλόγες και στις εμπλοκές. Η κυβέρνηση ζητά συγνώμη και δηλώνει πως θα βρίσκεται δίπλα στον πολίτη σε αυτή τη δύσκολη εποχή.

Η κηδεία του Αλέξη στο Παλαιό Φάληρο, συγκεντρώνει και πάλι τον κόσμο που θέλει να δηλώσει παρόν, να αποδοκιμάσει τον τρόπο με τον οποίο έφυγε και να φωνάξει αντίο.

Φυσικά, η τελετή φέρνει και τα επεισόδεια. Για άλλη μία φορά, οργανωμένοι βρίσκουν διέξοδο να ξεκινήσουν τις καταστροφές. Ο κόσμος τώρα πια αποστασιοποιείται και ζητά να σταματήσει αυτή η κωμωδία. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει τόσο ωμή βία.. Ο Αλέξης χάθηκε.. Το μόνο που μένει έιναι να τιμωρηθούν αυτοί που πρέπει.

Η Ελλάδα έχει χάσει ήδη την ομαλή της λειτουργεία. Σαν κάτι να την τραβάει όλο και περισσότερο στο σκοτάδι.. Πόλεις της χώρας που δεν υπήρχε λόγος να λεηλατηθούν, λεηλατούνται.. Λες και το κύμα της βίας είναι μία ίωση που προσβάλλει τους ανθρώπους. Λές και οι άνθρωποι είχαν ένα κόμπο στο λαιμό που μέχρι τώρα τους έπνιγε.. Και έπρεπε κάπου να ξεσπάσουν.

Είναι Τρίτη βράδυ και όλα έχουν πάρει φωτιά.


Ο θάνατος του μικρού Αλέξη ήρθε να συγκλονίσει του Έλληνες. Και εγώ σοκαρίστηκα
μόλις έφτασε στα αυτιά μου. Στο μυαλό μου καταδίκασα τους δύο ενόχους, και στις
συζητήσεις μου με τους συνανθρώπους μου, ζήτησα την εσχάτη των ποινών. Σε περίπτωση που μπορούσα, θα ήμουν και εγώ στα συλλαλητήρια και στην ταφή του.. για να δηλώσω και εγώ πως κάποια στιγμή, ο Έλληνας δεν μπορεί να ανεχτεί άλλα απο αυτήν την κοινωνία και τους ανθρώπους που κυβερνούν αυτή τη χώρα. για να φώναζα και εγώ μαζί με τους υπόλοιπους πως αυτή η κοινωνία θα έπρεπε να αγκαλιάζει τα παιδιά της και όχι να τα σκοτώνει... και πώς οι φύλακες αυτού του τόπου θα έπρεπε να είναι εδώ για την ασφάλειά μας και όχι για το κακό μας.

Απο την άλλη πλευρά, καταδικάζω τους βανδαλισμούς. Καταδιάζω τη βία και το πώς αυτή εμφανίστηκε από το χαμό ενός αθώου παιδιού... Δεν υπήρχε καν ο ελάχιστος σεβασμός απέναντι στο πρόσωπο αυτού του παιδιού. Που χάθηκε τόσο άδικα..

Ντροπή.. Ντροπή σε όλους μας... Ντροπή σε αυτούς που κυβερνούν, ντροπή σε αυτούς που καταστρέφουν.. Ντροπή σε εμάς που το ανεχόμαστε..

Αντίο Αλέξη... Και πάλι, συγνώμη...


Make a wish...

Dreams come true...?

Kiki's mood : hopeful


Αγαπητο μου blog και φιλε μου Μ.Ο.Τ.Β.,
εχω ενα ερωτημα να σας θεσω οπως πολυ συχνα κανω αλλωστε μεσα απο αυτο εδω το χωρο...

Τα ονειρα γινονται πραγματικοτητα ; Κι αν ναι, γινονται αυτα που εμεις "επιλεγουμε" με τον τροπο μας και τη συμπεριφορα μας να γινουν ή αυτα που μια αορατη δυναμη μεσω ορισμενων παραγοντων "επιλεγει" να πραγματοποιησει ;

Σημερα, καταλαβα πως τα ονειρα γινονται αρχικα εν μερει.. σου δινουν δηλαδη μια ιδεα του ονειρου σου ωστε να εχεις στοχο και σκοπο να τα πραγματοποιησεις με την δυναμη σου..

Και γιατι το λεω αυτο ;

Σημερα εφτασα, ή για να τα λεμε καλα, ενιωσα λιγο το ονειρο μου.. για λιγα λεπτα.. για μολις 30 λεπτα.. εζησα πως ειναι.. και κατεληξα στο οτι αξιζει να προσπαθησω και πραγματικα θελω να το κανω πραγματικοτητα!!!

Οσον αφορα, λοιπον, το ερωτημα μου, συμπεραινω πως αν θες ολα γινονται.. αρκει ομως να συνυπαρξουν και οι ατιμες οι προυποθεσεις και οι συγκυριες!!

Κλεινοντας και το σημερινο post και λιγο πριν ευχηθω, θα ηθελανα δω κι ορισμενα δικα σας comments με την αποψη σας σχετικα με τα ονειρα και την πραξη τους!!

"Ευχομαι σε ολους το κλασσικο της πραγματικοτητας των ονειρων σας αλλα βαλτε κι εσεις το χερακι σας.. ποσα να κανει κι αυτη η τυχη!!!"

Make a wish...

 
Make A Wish