M.O.T.B's mood: disappointed
Αγαπημένο Blog, αγαπημένη Κική,
Είχα σκεφτεί αμέτρητες φορές το πώς θα έπρεπε να είναι το πρώτο μου post του νέου έτους, και οι ιδέες κατέληξαν να είναι χιλιάδες. Και όλες θα μπορούσαν να χωρέσουν και να βασιλέψουν στη θέση του «πρώτου post». Αλλά πιθανότατα να ήταν απλά υπεκφυγές.
Ξεκινάω το post αυτό με μία πολυσυζητημένη λέξη. Αγάπη.
Καθένας θα μπορούσε να πάει και να κολλήσει δίπλα της ένα εκατομμύριο λέξεις για να την χαρακτηρίσει. Παρ’όλα αυτά αν το καλοσκεφτείς, είναι απο τις λίγες λέξεις που «αποκρυσταλλομένη» και μόνη περιέχει όλο το νόημα αυτού που θέλεις να πεις. Όλα τα άλλα απλά δίνουν την κατεύθυνση..
Για κάποιο λόγο μέχρι τώρα, όλα δείχνουν ότι μέχρι και ο τελευταίος άνθρωπος στη γή την έχει νιώσει. Κάποιοι λένε ότι είναι αυτή η ζεστασιά και η σιγουριά που νιώθεις όταν κοιτάς τον άλλον στα μάτια. Τελείως αντίθετα και μερικές φορές ανισσόροπα, κάποιοι λένε πως είναι αυτό το συναίσθημα όταν δεν έχεις τον άλλον δίπλα σου και κάτι βαρύ μέσα σου τον αναζητά.
Μέσα απο τις εκατό εκατομμύρια πηγές της αγάπης, κρατώ αυτές τις δύο και τις αφήνω στο τραπέζι προς εξέταση. Τί εξετάζω; Εξετάζω το αποτέλεσμα που προκαλούν πάνω σου. Και πού θα καταλήξω; Στο ίδιο σημείο. Στην αγάπη.
Αγάπη no1: ζεστασιά και σιγουριά στα μάτια του διπλανού σου. Τί όμορφα που ακούγεται αυτό. Και τί ωραίο που είναι το συναίσθημα της αγάπης εκείνη τη στιγμή. Δεν χρειάζεται να πεις κάτι ιδιαίτερο, δεν χρειάζεται να κάνεις κάποια κίνηση γιατί πιθανότατα θα είναι αδέξια. Όλη η στιγμή είναι η ματιά και η ζεστασιά. Μην φοβηθείς ότι δεν θα προλάβεις να το νιώσεις, γίνεται αυτόματα. Και μη φοβάσαι ότι δεν θα αποτυπωθεί στο μυαλό και θα ξεχαστεί... Έχει ήδη γραφτεί στο βιβλίο του μυαλού σου με ανεξίτηλο μελάνι.
Στην περίπτωση που η ματιά και η ζεστασιά έρχεται και απο τους δύο, έχουμε το πιό όμορφο αλλά παράλληλα δυσεύρετο αποτέλεσμα.
Αγάπη no2: Η απουσία του άλλου και κάτι βαρύ μέσα σου στην αναζήτηση. Θα έλεγε κανείς πως είναι απο τις πιο απάνθρωπες εκδοχές της αγάπης. Κάποιος δεύτερος θα συμπλήρωνε πως δεν είναι αληθινή μιας και συνηθίζεις στο να αγαπάς κάτι που σου λείπει. Παρ’όλα αυτά, υπάρχει αγάπη εκείνη τη στιγμή. Και τη νιώθεις καθώς βλέπεις το πρόσωπό σου άκαμπτο και ανέκφραστο ενώ αισθάνεσαι ότι αφήνεις ένα ένα τα κομμάτια πίσω σου ενώ περπατάς μπροστά.
Στην περίπτωση που ο δεύτερος άνθρωπος σου έχει ζητήσει να πας μπροστά, έχουμε το πιο σκληρό και ευκολόβρετο αποτέλεσμα.
Σε ένα μαθηματικό κομμάτι του μυαλού μου κάνω την πρόσθεση των δύο προς εξέταση αντικειμένων μου για να βγάλω το συμπέρασμά μου:
Ευχή: Να βρείτε όλοι την αγάπη no1. Και επίσης να μη φοβηθείτε να αντιμετωπίσετε την αγάπη no2. Και αν η οργή έρθει, καταπνίξ’τε την. Έχετε κάθε δικαίωμα να το κάνετε μιας και έχετε ζήσει τόσα πολλά μέχρι τώρα..
2 Comments:
Ψυχοπλακώθηκα :-s
Συμπαθητικό κείμενο, από άποψη γραφής.
Διαφωνώ με τα 2/3 του, από άποψη ουσίας.
Το δεύτερο είδος δε θεωρώ πως λέγεται αγάπη. Η αγάπη δεν υπάρχει για να μας πονάει ή να μας ταλαιπωρεί. Τουλάχιστον δεν είναι αυτό το τελικό της αποτέλεσμα. Και δεν πρέπει να είναι. Η αγάπη υπάρχει για να μας ανυψώνει. Να μας κάνει να νιώθουμε Θεοί. Να μας βοηθάει να προχωράμε μπροστά, να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα. Η αγάπη είναι κινητήριος δύναμη, όχι ανατρεπτικός παράγοντας και εμπόδιο. Η αγάπη δεν είναι απουσία, αλλά συνεχής παρουσία. Και αν ένας στίχος έχει πει ''της αγάπης την ουσία τη μετρώ στην απουσία'', μιλούσε για την αγάπη στην οποία ξέρεις πως μετά την απουσία την οποία εχουν επιβάλλει οι όποιες συνθήκες, θα ακολουθήσει η πιο δυνατή παρουσία που θα σε κάνει να ξεχνάς την απουσία και να επαναπροσδιορίζεις το μέγεθος της αγάπης. Αυτό είναι αγάπη.
Διαφωνώ κάθετα δε με το σκέλος περί οργής. Δε θα έπρεπε καν να ξεκινάς με την οργή ως δεδομένο και απλά να καταλήγεις πως θα έπρεπε να την καταπνίξεις. Η οργή δε θα έπρεπε να υπάρχει σε ένα κείμενο που μιλά για αγάπη. Η οργή μας δηλητηριάζει ό,τι πιο όμορφο έχουμε. Η οργή είναι για άλλες καταστάσεις. Η οργή είναι για τους αδύναμους. Και εσύ δεν είσαι αδύναμος.
Και μιας και κάνουμε ευχές, ας σου ευχηθώ να βγεις από το αδιέξοδό σου. Γιατί μπορεί ως mood να δηλώνεις disappointed, αλλά εγώ βλέπω έναν άνθρωπο που ακόμα ελπίζει. Το ζητούμενο είναι πού ελπίζει και πού ποντάρει. Αυτό όμως το γνωρίζεις μόνο εσύ.
Ps: Ένα ορθρογραφικό λάθος επίτρεψέ μου να διορθώσω. Είναι ανισόρροπα το σωστό, όχι ανισσόροπα. ;-)
Post a Comment