Στιγμές...

M.O.T.B.'s mood=nostalgic

Αγαπημένο blog, αγαπημένη Κική,

Στα πρόθυρα του νέου έτους, αποχαιρετώ και αποφέρω φόρους τιμής στο παλιό έτος. Σκαλίζω το σακούλι μου με όλα όσα συμμάζεψα το 2008 και φέρνω στη θύμισή μου στιγμές. Στιγμές που πήγαν και χάραξαν κι άλλες γραμμές στο βράχο που απεικονίζει τον εαυτό μου. Και έδωσαν λίγο περισσότερο μορφή στο είναι μου.

Κάπου είχα διαβάσει πως ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τα όριά του εάν δεν δοκιμαστεί. Φέρνοντάς το σβούρες στο μυαλό μου, κατάλαβα πως κανείς δεν μπορεί να λέει πως ξέρει το ποιός είναι, πως ξέρει τον εαυτό του. Όλα είναι τόσο σχετικά τελικά. Οι συγκυρίες και η τύχη, - ίσως και κάποια ανώτερη δύναμη – αλλάζουν τόσο εύκολα τον τρόπο που αντιδρούμε και συμπεριφερόμαστε. Και αν όλα αυτά γίνουν βιώματα, διαμορφώνουν τον εαυτό σου, όπως και οι δικές μου στιγμές τον δικό μου εαυτό.

Παραγωγικά πια, τα θέλω και οι ανάγκες μας ακολουθούν την ρότα των βιωμάτων μας.

Ακουμπάω το σακούλι μου στο τραπέζι. Σαν να βάρυνε φέτος. Και είναι όλα τόσο μα τόσο μπερδεμένα μεταξύ τους. Στον πάτο του, όταν πια ξεκινούσε το νέο έτος, οι στιγμές είναι τόσο αμυδρές πια. Αλλά υπάρχουν ακόμα. Φαίνεται πως πρέπει να εχουν νόημα για έχουν μείνει εκεί, ακόμα και αν καταπλακώθηκαν στη συνέχεια απο άλλες.

Το 2008 ξεκίνησε τόσο ωραία θυμάμαι. Ήταν τότε που τα γέλια από μια όμορφη παρέα ήταν ακόμα δυνατά. Η εμπειρία του Παρισιού, του τέλους του ’07 και άλλα μικρά πράγματα, ένωσε τα γέλια και τους έδωσε μεγαλύτερη ένταση.. Σαν να ακούς μικρά παιδιά που γελάνε τόσο αθώα. Και να χαίρεσαι απλά να τα παρατηρείς. Αυτή η παρέα είναι δεμένη θα έλεγες. Είναι ο ένας για τον άλλον. Είναι ομάδα.

Συνεχίζοντας όλο και πιο μέσα στο 2008, βλέπω αλλαγές. Νέα δουλειά που μαζί της γεννά σιγά σιγά ένα νέο πρόσωπο. Ή καλύτερα, βλέπω έναν Δήμο που ζεί κάτι διαφορετικό. Και μαζί με αυτό, γνωρίζει όλο και περισσότερο το χαρακτήρα του. Το ποιός είναι. Μαζί με αυτό, βλέπω άγχος. Πολύ άγχος.

Η πρώτη σοβαρή δουλειά. Η πρώτη δημιουργική δουλειά.

Το κακό είναι ότι μαζί με αυτό βλέπω και φθορά. Κούραση ψυχολογική και σωματική. Οι μηχανές άναψαν στο full για κάποιο λόγο, και πολλές φορές δεν λειτουργούν σωστά. Βλέπω λάθη, βλέπω απογοήτευση.

Μαζί με αυτά, βλέπω το πρώτο σοβαρό τρακάρισμα με άλλο αμάξι. Βιώνω ξανά το φόβο του ότι κάποιος μπορεί να έχει τραυματιστεί. Το συναίσθημα του ότι είσαι υπεύθυνος όταν οδηγείς, όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για τους συνεπιβάτες σου. Ανθρώπους που δεν θα άφηνες να συμβεί κακό αλλά παρ’ όλα αυτά δεν το συνέδεσες ποτέ με την απερίσκεπτη οδήγηση.

Είναι βαρύ το σακούλι τελικά. Και δεν έχω φτάσει ούτε στα μισά...

Το καλοκαίρι του 08 ήταν για άλλη μια φορά κάτι όμορφο, ξέγνοιαστο. Παράλληλα, ήταν και κάτι που έφερε την αλλαγή. Όχι επειδή ήταν σταθμός και άλλαξα τρένο. Απλά ήταν καιρός. Ίσως να έπρεπε να γίνει και νωρίτερα. Τόσο άντεξε όμως..

Ξεχωρίζοντας στιγμές, θα έχω πάντα στο νου μου το αυγουστιάτικο μπαλκόνι, το χάραμα, το κρασί και τις συζητήσεις. Όμορφες στιγμες.. Ευχαριστώ.

Το φθινόπωρο ήταν μια συνέχεια στις ίδιες γραμμές. Ήταν και μια περίοδος αρκετά δυνατή, ψάχνοντας να βρώ την δική μου ηρεμία. Απλά για να μείνω εκεί. Στην αναζήτηση δεν είναι όλα γνώριμα. Και έγιναν και λάθη. Απλά για να μαθαίνεις. Χρειάζονται και αυτά τελικά..

Οι στιγμές τώρα πιά είναι πιό έντονες.. Πιό δυνατές.. Λες και συνέβησαν πριν λίγες μέρες. Μέσα σε αυτές ξεχωρίζω τα σκασιαρχεία και τα ανήσυχα βράδυα. Ψάχνοντας την ηρεμία, είδα ζωή.

Φτάνοντας να έχω ξεκαθαρίσει το σακούλι, βλέπω τελικά περισσότερες στιγμές. Ο εαυτός μου ξεχώρισε πολλά απο αυτά που είδε και τα κράτησε. Δεν τον κατηγορώ. Δεν έχει άδικο.

Το μόνο άσχημο είναι ότι όλες αυτές είναι νοπές. Σαν να πονάνε όμορφα καθώς ακόμα με χαράζουν και μου δίνουν σχήμα. Ξεχωρίζω τόσες πολλές απο αυτές καθώς τις φέρνω μπροστά μου.. Και φοβάμαι στην σκέψη πως θα χαθούν καθώς θα φέρει το νέο έτος καινούριες στιγμές.

Αναφέρω μόνο 3. Τη νύχτα του ΣΕΦ σαν την πιό ειλικρινή στιγμή της ζωής μου σε άτομα που ευχάριστω το Θεό που υπάρχουν. Τον καφέ το μεσημέρι που φοβόμουν τόσο πολύ να εμφανιστώ αλλά το έκανα. Το ραδιόφωνο, τα ποτήρια μισογεμάτα με κρασί και η αγκαλιά.

Δακρύζω.. Ελπίζω να είναι για καλό..

Wish: Μακάρι όλοι σας να έχετε βιώματα. Να αποδεικνύετε στους γύρω σας ότι ζείτε και το νιώθετε. Το σακούλι στο τέλος κάθε έτους να γίνεται όλο και πιο βαρύ..

Make a wish...