Βαθύτερες Σκέψεις

M.O.T.B's mood: Skeptical

Αγαπημένο blog, αγαπημένη Κική,

Έχουμε μπεί για τα καλά στον Οκτώβρη και στο μυαλό μου τριγυρνάει συνέχεια το ίδιο πράγμα... "Δουλειά, δουλειά, δουλειά..." Απ'ότι φαίνεται, οι περισσότεροι εργαζόμενοι, αλλά και πιό γενικά, όλοι οι άνθρωποι, θεωρούν τον Σεπτέμβριο ως το χειρότερο μήνα (ίσως λόγω της δύσκολης προσαρμογής στην πραγματικότητα). Στη δική μου περίπτωση, ούτε καν το "Wake me up when September ends" τραγουδάκι δεν με άγγιξε φέτος.. Ίσα ίσα που το προσάρμοσα στα μέτρα μου και τώρα πιά σιγοτραγουδώ "Just kill me before October comes to its end"...

Φυσικά η Κική τα έχει ακούσει όλα αυτά ξανά και ξέρω κατ'ευθείαν τί απάντηση θα δώσει στο θέμα αυτό.. (Όπως και οι μισοί μου φίλοι νομίζω...) Αλλα η αλήθεια είναι ότι δεν ξεκίνησα αυτό το post για να κράξω τη δουλειά μου. Κάτι συνέβει προχθές και θέλω να το σχολιάσω.




Κάθε φορά που πάω στη δουλειά, ξέρω σίγουρα ότι θα αντιμετωπίσω έναν απο τους χειρότερους μου εχθρούς... Τον εαυτό μου.. Κάνοντας καθημερινά συνολικά δυόμιση ώρες πήγαινε-έλα στη δουλειά, το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι. Σκέφτομαι τί έχω κάνει μέχρι τώρα - τις περισσότερες φορές μετανιώνω μ'όλα αυτά που έχουν συμβεί - ενώ στη συνέχεια απλά σκέφτομαι πως τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα. Στην περίπτωση που απλά δεν θέλω να μπώ στη διαδικασία αυτού του "εσωτερικού διαλογισμού", φοράω τα ακουστικά μου και προσπαθώ να ξεχαστώ με λογιών λογιών μαλακίες που ακούω στα ερτζιανά πρωινάδικα.

Φτάνοντας προς τον τελικό προορισμό μου προχθές (στη δουλειά), χαμένος μέσα στη μουσική, κάτι διαφορετικό τράβηξε την προσοχή μου.. Στη μέση του δρόμου ένας άνθρωπος έχει σταματήσει και κάνει ζογκλερικά κόλπα με μπαλάκια και κορίνες ενώ σταματημένα αυτοκίνητα περιμένουν το πράσινο φανάρι να ανάψει! Δεν μπόρεσα να κρατηθώ και πλησίασα και εγώ να δω καλύτερα. Εκεί που παρατηρούσα τα ζογκλερικά κόλπα, με πλησίασε μία κυρία και μου λέει :
"Είναι καιρό εδώ στο Μαρούσι αυτός.. Απλά τώρα άλλαξε πόστο και ήρθε εδώ που περνάει κόσμος".
Και λέω εγώ : "Μα καλά, κάθεται μέσα στη μέση στο Δαχτυλίδι και κάθε φορά που ανάβει κόκκινο ξεκινάει τα κόλπα;;;".
"Ναι" μου απαντάει η κυρία.
"Και όλα αυτά για λίγα χρήματα..." λέω εγώ.
"Όχι" μου λέει. "Το κάνει επειδή το αγαπάει".
Η κυρία φεύγει ενώ εγώ ακόμα στέκομαι και τον κοιτάζω. Η αλήθεια είναι ότι η κυρία είχε δίκιο. Το παλικάρι είχε μια φοβερή ζωντάνια και φαινόταν ότι αυτό που έκανε το αγαπούσε. Και δεν τον ένοιαζε ιδιαίτερα εάν τα "tips" απο τους εξαγριωμένους -λόγω-της-κίνησης οδηγούς δεν ήταν καλά. Απλά τους έλεγε ένα "Να'σαι καλά!" και μαζευόταν στην άκρη.

Συμμάζεψα τον εαυτό μου και έφυγα.

Στο δρόμο του γυρισμού το βράδυ, το παλικάρι ήταν ακόμα εκεί. Και συνέχιζε να κάνει τα κόλπα με την ίδια χαρά.

Ευχή: "Μακάρι όλοι να κάνουμε αυτό που πιστεύουμε και υπερασπιζόμαστε με χαρά και θέληση."

Make a wish...